Özlem Şiiri - Erol Etlan

Bir beyaz kağıdın lal diline sığdırılamayacak kadar yüce bir duygu, İliklerine kadar işleyen, gözlerini daraltan, garip bir sancı başlatan duygudur özlem. İlkbahar yağmurlarında ıslanmış toprağın kokusudur özlem. Şairi şair yapmış, edebiyatçıyı yazdığıyla unutulmaz kılmış duygudur özlem… Süslü cümlelere layıktır özlem çünkü; hep hüzün vardır beraberinde ve ardına gizlenmiş kocaman umutlar. Yedi güzel iklimin en güzel kokusu, farklı coğrafyaların ortak kalp haritasıdır, hep aynıdır ama hep farklıdır özlem. Kiminin paraya, kiminin sağlığa, kiminin dost, arkadaşa, kiminin memlekete, kiminin anaya, kiminin de yâre hasretidir özlem. Kimi için uzaklarda, kimi için yarında, kimi için yanı başındadır özlem. Nazım Hikmet’in memleket diye inlemesidir özlem. Yoğun bir şekilde hissedilen dayanılmaz bir duygudur. Doğan güneşi gülümseyerek karşılamaktır özlem. Hayata sımsıkı sarılmaktır, tebessüm edebilmek, umudu kaybetmemektir. Görmektir, duymaktır, tat almaktır. Herşeye rağmen hatırlayınca gülebilmektir özlem. Bazen bir papatya, bazen ellibir adet güldür; bazen de kar yağarken ağzını açıp kar tanesi yakalamaktır. Bazen sıcak bir ekmek arasına bırakılmış bir parça otlu peynirdir, bazen silah seslerinin olmadığı bir gündür özlem. Bazen barışa ağlamasıdır gözleri kuruyana dek bir annenin... Geceyarısı ansızın uyanıvermektir özlem, hasretini hissedip uyuyamamaktır ezan sesine kadar. Anı yaşayabilmektir, geleceği düşünmek, pişman olmaktır özlem. Yunus’um, askerim, evladım, memedim demesidir yadigar bir annenin... yârim diye iç çeken sevdadır özlem… Yaşayıp, hissedip ama farketmediğimizdir özlem, değişkendir ama ortak bir paydadadır özlem. Annenin evladına, yârin sevdasına muhtaciyetidir, farklı bekleyişler ama aynı duygulardır özlem. Büyüklüğü küçüklüğü olur mu bilmem ama asıl olan yüzdeki gülümsemedir özlem…