Özlem Şiiri - Kenan Kervan

Seni özlemenin çaresizliğindeyim.
Sensizliğe mahkum edilmenin.
Bilsen öyle ihtiyacım var ki sana,
Her zamankinden fazla.
Titreyen sesine,tenimi ısıtan eline,
Yüreğimi aydınlatan gözlerine hasretim.
Kurumuş toprağın suyu beklediği gibi,
Yokluğunda hiç olmadığım kadar sensizim.
Ve ben seni çok özledim.

Şimdi mekanım yok,zamansızım.
Tam söndü derken ateşler,
Birden yangına dönüyor bedenimde.
Külü yok,dumanı yok.
Doyamamışım ki ben hiç sana.
Tam unuttum derken hayalini.
Aklıma geliyorsun en olmayacak zamanda.
Küsüyorum o an hayata,kendime.
Kanamamışım ki hiç susuzluğuna.
Seni hala özlüyorum.

Seni özlemenin ne demek olduğunu bir bilsen,
Sızlardı seninde yüreğin ben gibi.
Aklına gelir de bir ah derdin kederle.
Seni sevmenin ne demek olduğunu bilseydin eğer,
Ekmezdin yollarıma hasret tohumlarını.
Bilseydin gitmezdin.
Çaresizliğin yaksaydı genzini aldığın her nefeste,
Bensiz nefes almak istemezdin.
Sende beni özlerdin.

Yalnızlık daha çok acıtıyor artık.
Hissedebiliyorum kanayan yaralarımı.
Hani dizindeki kabuğu kaldırırsın ya ürpererek,
İşte öyle sızlıyor kapanan kesikleri kalbimin.
Ruhum sığmıyor bedenime kafeste kuş gibi.
Çıkıp sana gelmek için sıkıyor göğsümü.
Öyle ızdırap dolu ki seni beklemek.
Ümidin tükenmesi ölüm demek.
Ölüm demek, seni özlemek.

Sensiz neylesin gayrı yaşamı bu can.
Ecelim olacak hasretin bir gece yarısı.
Ve bir sabah bensiz uyanacaksın benden habersiz.
İçine bir hüzün bulutu peydah olacak.
Ama bana yormayacaksın.
Akan her damlada aklına biri gelecek.
Ama son düşündüğün yine ben olmayacağım.
Gözlerimi kapatırken karanlıklara.
Ben yine en çok seni özleyeceğim.