Özlem Şiiri - Nazif Çavdar

Bir gün gitmek düşse bahta
Gözler arkada kalınır.
Yola çıkarsın sabahta
Sonu bilinmez görünür.

Özlemin başında henüz
Hüznün ile taşar deniz
Yarı onla yarı onsuz
Gönül ikiye bölünür.

Acının bu türlüsünde
Yiter insan sırasında
Gece gündüz arasında
Uykuya hasret kalınır.

Koyarlar yaban yerine
İnanılmaz sözlerine
Yüzü gelse gözlerine
Aklına sesi çalınır.

Gözler bağlı kalır yola
Beklersin ki yaş kesile
Üç beş satır yazı bile
İki el ile alınır.

Yalnız olmazsın dönerken
Ama çok geç ama erken
Aynı acıları çeken
Kendine yakın bilinir.

Sevda yalnız koymaz bizi
Dost biliriz kendimizi
Canda ayrılığın izi
Bir gün mutlakla silinir.