Özledim Seni Askerim! ! !

Bir karanlık gibi çökmüştü bu gidişin
Hep düşündüm o onbeş ay nasıl geçecek diye
Artık güneş açmıyordu benim için
Mevsim hep kıştı sanki
Devamlı soğuk rüzgarlar esiyordu bana
Gittiğin gün içimdeki yanardağlar buz kaplamıştı
Yanardağlar hiç buz tutar mı
Ama tutmuştu işte
Güneşin parlamasını bekliyorlardı
Hiç parlamadı o günden buyana
Etrafta ne bir çiçek nede kokun vardı
Sadece soğuk bir oda ve yanlızca BEN
Yanlız başıma tam onbir ay orada
O soğukta bekledim o güneşi
Asla vurmadı pencereden o güneş
Ansızın birgün pencerem hafiften aydınlandı
Hayatımın ilk güneş ışınlarıydı bunlar
Neredeyse rengini bile unutuyordum
Yüzüme gülmeye başladı artık güneş
Dün,tam gece yarısı belirdi soğuk odamda
Nerden çıktı dedim biran
Sen geldin zannettim
Gerçekten de gelmiştin ama sen değil
Senin bana gönderdiğin umut ışığı
Yani fotoğrafların...
Soğuk odama soba,karanlık dünyama ışık oldu resmin
İçimdeki yanardağları yavaş yavaş harekete geçirdi
Hesapladım tam dört ayın yirmi günün kaldı
Bu yüzden canlandım tekrar
Mevsimin bile ne olduğunu bilmediğim dünyamda
Birden çiçekler açıverdi
Mevsim ilkbahar
Çünkü artık gelmek üzeresin
Gittiğin gün solan çiçeklerim
Bu haberden sonra birden açıverdi
Anla artık abiciğim
Sen benim soğuk günlerimde sobam
Karanlık gecelerime ışığım
Yanlız günlerimde dostum
Derdime derman olan bir
Rehber öğretmenimsin...
Anlasana artık sen benim
En Büyük Askerimsin....