göz yaşlarım hiç bu kadar anlam yüklenmemişti düşerken ve hiç bir zaman bu kadar içten dokunmamıştı yanağıma… ey gümüş renkli göz yaşlarım bu kadar mı dokundu ayrılık size… oysa her acıya bir bedel… oysa her öyküye ödenmiş diyetlerim vardı benim… kaç damlada ıslanır ki yüreğimin kıraç toprağı… kaç mendille kurur ki bu gözyaşı sağanağı…
özledim diyorum… özledim işte…
bu can sana döndü her dirilişte…
o kadar zavallı gecem oldu ki yalnızlık denilen suretsiz kimlikte… bazen şaşırdım yolumu… ne yana dönsem hep iki yüzlü yalnızlık… evimde… odamda… ne zaman başımı kaldırsam bir çivi gibi alnımın ortasında… ne zaman bir yana dönsem kader gibi ömrümün rotasında… kaç gece kirpiğimde kan izleri… kaç gece yüreğimde dön sözleri yankılandı çaresizce… bulamadım cevabını ben de ki bende…
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
