Özledim Baba Şiiri - Mehmet Çiftci

Öyle özledim ki seni,
Ve seninle hayatı paylaşanı.
Burnumda tütüyorsunuz ikiniz birden…

Seni geçtim biliyor musun babacığım,
Ellibeş yaşında dondurdun hayatını,
Ben ise altmışa dayandım baba.,
Daha yaşlıyım senden,
Üç beş yıldaha…

Sen okula gitmemiştin, annem de,
Belki beni bir hevesle oyüzden okutmuştun,
İnan bana babacığım hem yaşım fazla senden,
Hem de tahsilim.
Ama ne senin olgunluğuna erebildim,
Ne de basiretine.

En çok neyi özlüyorum biliyor musun,
Baba demeyi.
Kırk yıldır bu sözcüğe hasretim.
Anne demeye de yirmialtı senedir.

Bir de güvencemi kaybettim seninle beraber,
Arkamdaki o dağı…

Kızmalarını dahi özledim senin,
Uyurken severdin beni uyanıkken değil,
Uyanırdım sen severken ama uyur gibi yapardım.
Onu özledim baba…

Çalışmanı,
O bitmeyen enerjini özledim,
O müthiş imanını.

Biliyorsun anam bir Osmanlı kadınıydı,
Despot, mert, erkek gibiydi.

O büyüttü kardeşlerimi binbir fedakarlıkla.
Neler çekti canım annem senden sonra

Hakkınızı helal edin demeye dilim varmamıştı o zaman,
İşte şimdi söylüyorum içerim burkularak
Ve ürkek.
Hakkınızı helal edin canlarım.
Duacıyım arkanızdan
Hayırsız oğlunuzun son ricası bu sizden.