Özledim annem Şiiri - Mahmut Hepvarol

Annem, ellerinin kokusunu özledim,
dizine yattığım,saçlarımı
okşadığın anları,
elmacık kemiğime, kondurduğun öpücükleri
yiğidim, diye beni sevdiğin,
o günleri özledim...

annesizlik, ne zor derlerdi,
umursamaz, kulak asmazdım...
şimdi her ses; anne oldu sanki,
anne OLDU annee...
biliyormusun,annem geceleri
yastığımın üstündeki,
gözyaşlarımın içinde;
seni arıyorum,bazen buluyurum seni,
sevinçle kokluyorum,
saçlarına dokunuyorum,ellerini tutuyorum
gül yanaklarından öpeceğim anda,
gözyaşlarımın içinde,
yok oluyorsun...kayboluyorsun...
seninle kayboluyorum,anlayacağın annem,
ben artık hayattanda,
hayat diyen herkestende,nefret ediyorum,
senin olmadığın herseye düşman oluyorum,
yok oluyorum...

annem hani benim çok sevdiğim, bir tatlı
vardı, yiyince ağzında dağılan,
ellerinin kokusunun sindiği,
o tatlı vardıya,hani havalara uçtuğum,
tabağa adeta saldırdığım,
o tatlı vardıya annem,
ARTIK onu yerken sanki üstüne,
örtülen dokuz tahta kursağıma,
BİR bir saplanıyor; nefesim kesiliyor,
canım çekiliyor,anlayacağın
annem, sen yokken, tatlılar bana kefen;
hayat seninle, yattığım o mezar oldu...

şimdilerde annecim sadece öğütler,
veriyorum,annenizin kıymetini,
bilin diyorum; fakat şunu da biliyorum,
benim gibi kulak asmayacaklar,
çünkü; anne kıymeti elden gidince,
anlaşılan bir aşkmış, bunu anladım,
anne kelimesi meğer; bizi yaşatan
nefes, allahın bize verdiği ömür,
varoluş yokoluş sebebin,
herşeyinmiş bunu çok iyi,
anladım; aslında benim tek anladığım,
ÖZLEDİĞİM ÖZLEDİĞİM...