Özledim ana Şiiri - Abdurrahman Kara

soku dibi insanları,
anıt gibi durur hayalimde
anam oturmuş hamur yoğurur
yarın ekmek yapacak, öğlene kadar
gözleri tandır dumanından yanacak
yüksel, yardıma gelecek söz vermiş
alnında ter bulgur bulgur kabaracak
sıcak bir katıklı ekmek hayalimdeki
ben orda yok’um, ağlayacak! ..
ağlama anam, ağlama! ...
kavuşuruz bir gün,
yeterki ölüm olmasın
yeterki tokmak hoca
çarşı camiinde selaya çıkmasın!
sisleri perde perde dağıtan sesiyle
ortalığı yakmasın…
“çamaltı mahallesinden…”diye başlamasın
sela’ nın sonuna…
özledim be ana, özledim sizleri
melike’yi, abdullah’ ı, fatoş’u,
soku dibini özledim…
özledim sizleri…
sonsuz da allah’ a uzanan bir yankı
bir ezan sesiyle uyanır insanlar
yorgun gecede uyanır herkes
benim aklım siz de ve soku dibinde
bizim orda çiftetelli, türkü türkü uzanır
düğünlerde davullar vurulur
zılgıtlar çalınır, bilen oynar bilen! ..
böyle gitarmış, kemanmış, piyanoymuş
gıcırdamaz düğünlerde
değil mi ana
hani yaz geldimi, damımıza
bir çift serçe konar ya
hani asmamız üzüm tutar,
mişmişler sararır…
insanlar çalışır harıl harıl kış için
güneş yakar o kavruk yüzlerini
hani sen elinde hortum bostan sularsın
irfan elinde tatlıyla gelir
medine, “esiye abla! “ diye bağırır ya
işte o zaman geleceğim, bekle beni! ...