Özledım Şiiri - Orhan Sönmez

Hala alışmadım bu yalan dünyaya
Çigdemi çiçegi peteği balı özledim
Bazen traktörle bazen tabanyayla
Pöyrege gittiğim uzun yolu özledim

Ala şafak abam kalkar hazır ayakta
Bazlamalar pişer saçlı tandır oçakta
Kimi çayırda kimi bag bahçe koyukta
Çobanın güttüğü malı sıgırı özledim

Çalışın dağlarında papatya menekşe
Çocuklukta kaldı gitti doyulmaz neşe
Oynadık sokaklarda kardeş kardeşe
Yemyeşil çağlalı kayısı dalını özledim

Topraktır çiftçinin tek derdi dermanı
Ya nasip diyerek vururlardı O tırpanı
Dedemin sabırla bekledigi rızık zamanı
Harmanda düveri sürmeyi ah özledim

Yurtlak denen yeşil mevkinin özünde
Kara demlik tüterdi hep tezek közünde
Anamın şükürle parlayan yeşil gözünde
Sofraya serdiği çulu ile hasırını özledim

Sessizce kar yağar bizim köyün vadiye
Mevla’dan bizlere sanki beyaz hediye
Çocuklar kayıp da düşmesinler diye
Buza döktükleri simsiyah külü özledim

Tertemiz sayfaya yazardik biz yazı
Bazen sevinç taşır bazense ince sızı
Postacı bekler oldu onca erkeği kızı
Zarfın üstünde yapışan pulu özledim

Nice sırlar doldu taştı aşk bâdesinde
Yurdun destan dolu her beldesinde
Uzun kış gecesi köyün O kahvesinde
Aşırın anlattıgı onca masalları özledim

Sevgiyle sabırla ilmeği kilime atar
Anadır ocağa helali bereketi katar
Evladı gönlünde-ki tahtinda tutar
Kınalı nasırlı O mubarek eli özledim

Ustalar evleri kerpiçle balçıkla örer
Sabreden yürekler murada duy erer
Ocağa gelenler elbetle edeple girer
Tahta kapıdaki bekleyen dili özledim

Köyünün kültürünü unutma aman
Vatan sevgisinin bilki kaynağı iman
Fani saltanata dünyada erdiği zaman
Özünden kopmayan kulları özledim