Özledim Şiiri - Sümeyra Tatlıcan

Özledim çocuk olmayı
Çocuk kafamda planlar kurmayı
Toplanıp mahallede çelik çomak oynamayı
Topu havaya atıp istop diyerek kaçsam
Akla gelmedik bir renk söylesem
O zaman yoktu ki lila, oranj mürdüm
Gökkuşağının renklerinden ibaret temiz dünyamız
Yine koşsam sokaklarda ip atlasam
Beş taş oynasam en gülen yüzümle
Uçurtma için kavga etsem arkadaşımla
Dondurma için bozuk para alsam dedemden
Külahla dondurma alsam korna çalan amcadan
Eve geç gidince fırça yesem annemden
Ezan sesinde olsa kulağım eve dönmek için
Ne zaman akşam ezanını duysam hızlanır adımlarım la
Çocukluğum gelir aklıma hala bir yanım çocuk mu acaba?
Ondan belki de her fırsat bulduğumda
Ananemle gezdiğimiz dedemle çadır kurduğumuz,
Kuyusundan su çektiğimiz,
Sarmaşık toplayıp nohut soğan ektiğimiz
Zeytin bahçesine kaçman
Papatya, lale peşinde koşmam
Çiçek dağ sevgisi değil belki çocukluğuma özlem
Hala kulağımda dedemin düdüğünün sesi
Nasılda toplardı bir araya hepimizi
Radyoda eksik olmazdı dayımın türküleri
O kerpiç ev o büyük avlu salıncak kurduğum dut ağacı
Ananem ve dedemle göçtü gitti çocukluğum gibi
Evimizin önünde hala duruyor kırmızı güller
Arkadaki koskoca bahçeye ne oldu?
Böğürtlenlerim, nerde iğne balığı tuttuğum dere
Onlarda yok oldu çocukluğum gibi
Yine çocuk olsam erik ağaçlarında güneşi karşılasam
Sabah ezanlarında şeftali toplamaya gitsem
Pamuk toplasam kardeşimle yarışsam kozalar elimi acıtsa da
Sıra sonundaki karpuzları koparsam
Labirent oynasam sokaklarda çıkmaz sokak nerde?
Ah çocuk olsam daha neler yapardım
Yaptıklarımdan pişman değilim de
Ya yapamadıklarım….