Özledim Şiiri - Yılmaz Gül

Hani bana yaren diye uzaktan
Alev alev bakışını özledim…
Verdiğim kırmızı, gonca bir gülü
Yanağına takışını özledim…

İnsan bu! İnsan ya her an bir değil
Bazen diken olur, bazen de bir gül.
Güllerin en hası senin; al, eğil
Coşkun selce akışını özledim…

Şu halimle bahtsız bir mecnun iken
Meçhullerde diyar diyar gezerken
Bi-çare, derdime bir ömür veren
Deli gönlü yakışını özledim…

Vuslat diye diye ah özlerim de
Sevdayı anla, bul; çöz sözlerimde
Aşkımı, haykıran şu gözlerimde
Şimşek gibi çakışını özledim…

Sevdanın narıyla gönül yanarken
Ağız tadım olan aşkı anarken
Yaşlar işareti, yürek kanarken
Al ufkuma çıkışını özledim…

Fark etmez, varlığın cana yeterli
Aşkınsa gönlüme bağlı, kemerli
Her şey gizli iken daha değerli
Tenindeki nakışını özledim…
Gönlündeki nakışını özledim…