Özledim Şiiri - Fırat Çandır

Özledim...

Bir türlü kazanamadığım misketi
Uğruna üstümü başımı batırıpta
Annemden dayak yediğim futbolu
Patlattığım ilk futbol topumu
Kendimize bile bakamazken
Yolda bulduğum kediye acımayı
Onu tutupta gizlice eve sokmayı
Hava kararınca telaşlanmayı
Babam gelmiş midir diye korkmayı
Çocukça tehditler savurmayı
Ufak tefek yalanlar söylemeyi
Arka bahçede piknik yapmayı özledim...

Ey koca İstanbul seni özledim
Ağır ağır ilerleyen tramvayını
Sinemada patlamış mısır yemeyi
Köşede şarkı söyleyen sarhoşları
Kasabın önündeki aç kedileri
Manavdaki çürük meyveleri
Hatta hiçbir siparişimizi birkez olsun
Doğru getirmeyen bakkal çırağını özledim...

Günlerce uğraşıpta ezberleyemediğim
Nihavent makamı şarkıları
Defalarca izleyipte bıkmadığım
Cüneyt Arkın, Ayhan Işık filmlerini
Her izlediğimde tekrar tekrar
Aşık olduğum Türkan Şoray’ı
Caddelerde koşuşturan çocukları
İstanbul’un çamurlu taş yollarını özledim...

İlkokul kitaplarımı öğretmenimi
Okulun ilk günlerinden beri
Beceremediğim matematiği
Hiç yüzünü açmadığım fizik kitabımı
Elimi bile sürmediğim kimya defterimi
Hatta yediğim ilk dayağı bile özledim...

Daha sekiz yaşında düşüpte
Kolumu kırdığım kiraz ağacını
Bahar aylarını heyecanla bekleyip
Günlerce döke saça aşure yemeyi
Çocukluk aşklarıma vermek için
Bahçesinden gül çaldığım Berrin Teyzeyi
Gülleri çalarken ellerime batan
Hatta adeta parçalayan dikenleri
Her gördüğünde peşimizden koşan
Bekçinin ihtiyar karabaş köpeğini
Burnu açılmış spor ayakkabılarımı
Dizleri yamalı pantolonumu
Adam gibi yaşayamadığım
Çocukluğumu özledim...