Akasya bahçelerinden serçeler topluyor gülüşlerimin aydınlığını.Meğer ne güzelmiş bahar...Meğer ne güzelmiş hayat.İnadına tutunmak toprağa karakışlara inat.Ne fırtınalar sökebildi yüreğimi hayattan ne ayazlar soldurdu bedenimi.İşte yine ölmedim.Bu bahar da aydınlık gülüşlerim.ve hala dipdiri düşlerim.
Ellerimi koydum başımın altına ve boylu boyunca uzandım toprağa...Ne kadar yakın gökyüzü ne kadar avuçlarımın içinde.Ya kuşlar,ya o kuşlar ne kadar sonsuz ve ne kadar çok...Göğsüm inip yükselirken ne kadar güzel bir gülü dikeniyle avuçlayabilmek.Ve güller canayakın,işveli ve davetkar.Aşık bir kadın gibi.
‘’ Ne güzel şey aşık olmak,gecenin bir yarısı uyanmak terli ve korkulu,.Ne güzel şey seni sevmek,sen tarafından sevilmek.Sen şimdi uyuyorsun,seni seyrediyorum
.Özledim...’
Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine.
Rüzgarda asi,
Körsem,
Senden gayrısına yoksam,
