Özlediğim Saatler Şiiri - Abdullah Yılmaz

Bu gece ayrılışımızın ilk gecesi,
Gece biraz daha soğuk gelir insana.
Bedenin titrer gibi düşünür,
Sende eşlik eder onu düşünürsün.
Hiç içinden çıkılmayacak bir labirent,
Olsa da hayat, sen onu düşünerek
Avunursun,yüreğinin boş telleri,
Hızla atılan bir mızrak gibi,
Giderken hedefine, sen yine
Düşünürsün onu. Artık o çıkmaz
Sokakların sonunda umutla
Dönüşünü beklediğin vurdum duymaz
Su çıngırtılarında sesini kulaklarımda
İstediğin, bir baykuşun sıcak gözlerinde
Yüzünde gülümsemeler istediğin.
Hasretle umudun karışıp alabora
Ettiği dünyada beklediğin uzun yollarda
Gözlerine eklediğin çamurumsu
Özlemin bir ressam edasıyla çizip
Attığı kaleminin sevgiden bahsederken
Kullandığın tükenmezliğin tam ortasındasın.
O çıkıp gelecek, seni nasıl bırakıp
Gittiyse, gittiği o güne küfredip dönecek
Sen beklemeye devam ettikçe,
O da, sen de, dünya da, dönecek.