Özlediğim Köyümün Hali

Yıllar sonra gittim, özlediğim köyüme,
Ne tadı kalmış, ne tuzu kalmış köyümün,
Meleşmiyor artık, koyun ile kuzusu,
Ne karı kalmış, ne buzu kalmış köyümün.

Pınarlarından artık soğuk suları akmıyor,
Konu, komşu artık hiç kimseye bakmıyor,
Büyük küçüğü, küçük büyüğü takmıyor,
Ne saygısı kalmış, ne sevgisi kalmış köyümün.

Genci, delikanlısı kalmamış, hiç okuyanı yok,
Tezgahları boş kalmış, dokuyanı yok,
Derelerinde artık hiç çamaşır yıkıyanı yok,
Kimse kalmamış köyümde, boş kalmış.

Ne söylesem, şuna bak deli derler,
Kurumuş bir çalı gibi derler,
Yaşayan bir ölü gibi derler,
Bir acyip olmuş, şu köyüm.

Çeşmeler suyunu vermez olmuş,
Dağlarda açan sümbülleri solmuş,
Sevdiğimiz Duran Aga vardı artık o da ölmüş,
Garip kalmış şu benim zavallı köyüm.

Selam versek ağaları almaz,
Haldan, hatırdan hiç kimseler bilmez,
Köyümüze varsak, yanımıza hiç kimse gelmez,
Değişmiş insanları benim köyümün.

Yine düştük dilden dillere,
Göz yaşlarımızı sile sile,
Attı bizi zalim gurbet ele,
Ne söylesem şu garip köyüme.

Yine de varalım hal hatır soralım,
Alllahın yarattığı kullara değer verlim,
Cahil de olsa ehil de olsa kıymetin bilelim,
Sonuçta bu köyümün inanları benim.

Atilla Gözüküçük. 06.07.1999