Hayat anlamını kaybederdi sen yokken,
Kalbim, sokak lambalarına benzer,
Bazen yanar, bazen söner,
Çoğu zaman ışık vermezdi.
Sen yokken kar yüzüme soğuk değerdi.
Sıcak odaya girerken buğulanan gözlüğüm,
Bir sanadır sözüm bir de söze
Tüm güçlere inat sözün gücüne.
Söz sana çocuk
Sözden gayrı güç
Kelimeden gayrı silah kuşanmayacağım
Her ne kadar yorgun ve eskimiş olsa da silahım
Sessizliğim haykırıyor kulaklarınıza
Sesim anlatamazdı zulümlerini
Anne kucağında yiterken yavrular
İçimde kanayan koca bir yara
Yaram yaranızdır bilin siz diye
Yaramı sizlere açtım da geldim.
Güneşin aydınlığına değerken gözlerim
Dünya göstermeye başlar rengini
Işığın sancısı sararken beni.
Uykuya susamış uyanıklığa yakın
İç dünyama yolculuğum ererken sona
Benliğim yeniden açar kendini.
Geldi hazan mevsimi
Dökerken yapraklarını ağaçlar
Ben yapraklarını dökmeyen bir ağacım
Yemyeşil dururum hazana inat
Sarsılmaz ruhlara dayanak
Kutlu mefkûreye uzanan yolum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!