Uyumak istemiyorum artık yeter
Kapatsam gözlerimi karşımda ay
Ay’da silüetin.
Gülüyorsun uzaktan gel dercesine
Yaklaştıkça kaçıyorsun ceylan gibi
Çözüldü dizlerimin bağı
Yine kaldım acımasız karanlıklarda
Ruhum bulandı yitik aşk sancılarına
Düşünürken seni
Köşede dursun anıları hatırlamak.
Hayallerimi nasıl öldürdüğünü
Yoğururken kalbimi cam parçalarıyla
Unutmayı öğretmedin bana
Unutmanın imkânsız olduğunu öğrettin
Beynim çoktan sildi de seni güzel yüzlüm
Kalbe söz geçirmek elde mi?
Şiirim gibi yarımdır sensiz kalbim.
Görünce siluetini tutuldu dilim
Saf gülüşler sardı yüzümü
Birde o incecik narin ellerin
Ender bulunan mavi kelebek gibi
Gözlerim her an aradı seni
Boşluktayım...
Daldım gecenin karanlığına
Seni arar gözlerim
Sensizlik vurunca yüreğimin dehlizlerine
Arayışlarım sürer sensiz kaderimde
Yollarda hatıralar avuç avuç
Bir seher vakti
Asacağım darağacına kendimi
Ağlasın arkamda kalanlar
Belki halime varırlar o zaman
Geçer yüreğimin acısı ahirette
Ya da geçerken sırattan düşerim cehenneme
İzmir en sevdiğim,
Her gidişimde Karşıyaka’sını yaktığım şehir
Alsancak’tan izlerim yaktığım kalpleri
Gördüğüme inanırım.
Yanan benim yüreğim sinem alev alev
Zamanla unutursun evlat demişti babam
Zaman geçmiyor ki diyemedim
Unutmaya çalıştıkça hatırladım zamanla.
Ağladım zaman yoldaş oldu da
Bir tek seni unutturmadı.
Babamın dediği gibi olmadı İşin kötüsü
Öksüz kalmış çocuğun figanlı gözleriyim
Sensizlik bitirdi yalnızlık kaderim mi?
Bedenim dimdik dururken hayata
Yüreğim pare pare oldu senden sonra
Anılar canlanırken semada
Bitti demek bu kadar basit miydi?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!