Duymanın özlemi ruhlarımızda,
Güllere hasret bu diyarda,
Arş ağlıyor zamanın her anında,
Yürekler çığlık olur dudaklarda.
Toprak sanki üvey evladı,
Sevgi miydi sevdayı sevda yapan?
Yoksa sevda mıydı sevgide açan?
Kalpte acı bir hatıra bırakan,
Damla damla gözyaşı akıtan,
Sevda dedikleri değil sevgiydi bunu yapan.
Bilemezsin ama ne demek,
Solukladığım nefes hayat misali,
Ses duyuldu derinden varlığa dair,
Namı kıtalar aşırı ev sahibi İstanbul.
Kucak dolusu sevda bağrı yanıklara,
Gökten ışıltı saçar üzerine pul pul,
Kalemime mürekkep oldu gözyaşım,
Hicranımla sayfalar aşırı ıslattığım,
Artık kurusunu hayalimde sakladığım,
Kalemime mürekkep oldu gözyaşım.
Dertli deryaya eşlik etti sazım,
Bensiz bir ben, sensiz bir ben,
Olur ya gecenin karasında bazen,
Hiç olmasını gündüzün istemeden,
Uyanmadan uykuda yaşamak senle,
Dokunmak, rüyalardan gitmeden sen,
Bazen olur ya atarken adımlarını kaldırımda,
Kara bir çizgide hayatı yaşamak,
Kılıçtan keskin, kıldan ince,
İnsan suretinde karada boğulmak,
Yalancı gülmede yitip gitmek sessizce.
Yutmaya çalışmak hayatın tozunu toprağını,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!