tekrar açmıştı hanımelleri aslında
öldü sandığımız saksının dibinde filiz filiz yeşermişti
ellerimizi çırpıyorduk, sevinçle çekiyorduk kokusunu içimize...
buram buram özlem kokuyordu...
mantığımızdan sıyırmıştık tüm umutsuz olasılıkları,
gelecekte hep, sessiz filmler,ayyaş asude akşamları kalmıştı...
herşey tamamdı, okeye dönüyorduk...
yüzümüzde gülücükler, yanaklar gamzeli...
uzaklarda çığlıklar vardı, aldırmıyorduk...
yok sayarsak yok olurdu belki...
parça parça yalanlarla bezenmiş hayatların mutluluğu engel oldu neşemize,
gamzelerimiz kan içinde kaldı,
kahkahaların ise sadece yankıları...
köpekler gibi uluyor acı içimizde,
beyin fırtınaları kopuyor ayrı bedenlerdeki aynı kişilerde...
dostane bir gülümseme parmak ucumda,
içimizde şelalelere dönen kırmızılığa aldırmadan...
her söz merak, her cevap ziyah iken...
uzaklarda fotorafımız beliriyor sisli ve puslu,
selvi ağacına yaslanmış geçmişten arınarak, arındığını sanarak...
içinde tükettiği herşey
yağmur bulutuna saklanıp iliklerine kadar sızmış halbuki...
titreyerek sarılmış selvi ağacına,
bakmış ki, o da ızlak...
07.07.2010
Münibe ÇobanoğluKayıt Tarihi : 7.7.2010 18:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
esas oğlan ve esas kız hayatlarının en büyük aşkını yaşar... neden sonra ayrılırlar, aradan 3 yıl geçer, esas kız yeni aşklara yelken açmışken, esas oğlan ın bir yakını esas kıza ulaşıp esas oğlanın hala onu unutamadığını anlatır,esas kız esas oğlana umut vermek istemez, ancak onun varlığını duymak onu öyle mutlu etmiştir ki, yarine söylemeden esas oğlanla buluşmaya kalkar. ve eski aşklar henuz farkında değilse de, tekrar canlanacaktır... bu gerçek bir hikayedir...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!