Özgürlük ve Ölüm Şiiri - Mehmet Özsan

İlk çığlığımda,
Ölüm başlamıştı bile!
Bulutlar sancılanır ağlarken,
Şimşeklerini doğurdu.
Korlarından kolyeler tokalar yaptım
Genç ölümlerin,
İnce boyunlarına,
Dalgalı saçlarına taktım,
Yüreğimin ateşinde yaktım cenazelerini...
Ağıt yoktu;
Sakin denizin çırpınışı,
Kum tanelerinin fısıltıları vardı.

Silâhları en son teknoloji harikasıydı,
Ama sağırdı.
Kurşun kör, tetik arsız, namlu açtı.
Buyruk geldi;
Kustular...
Tüm kırmızı güllere,
Birer damla kan düştü.
Kimse farketmedi
Kan süzüldü,
Toprağa karıştı.

Özgürlüktü türküleri,
Depreşirdi paylaşmak güdüsü...
Bilirlerdi ki;
Olasıydı ecelle tokalaşmak.
Uydularla örüyorlarken Dünya'yı,
Ilgıt ılgıt esen seher yeliyle,
Al kanat vurup,
Ölümün ak yüzüyle,
Sıyrılıp,
Gittiler...

(Eskişehir-2006)