Özgürlük Kuşağı Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Bir kez değil, bin kez parçalanıp dağıldım
Her nehirden akan kanım
Pus tutan
Gözlerimde birikmişken
Hiç düşünme beni
Toprağa düştüğüm yerde
Varsın tükenen ben olayım
Yeter ki çiy tutan dudaklarımda sen hiç üşüme

Temeli çöken barajların selleri, suları
Direği kırılan göğün dumanları
Filizkıran rüzgârların gazabı
Faşist devletin tüm güçleri
Üzerime geldi
Canımı yaktı
Ey özgürlük bana biçilen tüm acılara rağmen
Asla unutmam seni yüreğimdeki Kürdistan gibi

Emeğin kutsallığına
Sevginin sıcaklığına
Barışın gerekliğine
Dünya halkların kardeşliğine
Ant olsun ki
Önder İbrahim’i
İşkenceyle katledenlerin
Deniz’leri idama götürenlerin
Mahirlere binlerce kurşun sıkanların
Mazlum Doğan’ın cesaretine laf edelerin düşmanıyım

Ölmek mi gerekli insanca yaşamak için
Koşulsuz ben hazırım
Özgürlük için
Yeter ki
İşgal edilen topraklardan
Düşmanlar çekilsin ki
Canım çocuklarımız öldürülmesin
Elleri öpülesi tüm anneler, bacılar, kadınlar ağlamasın

Gökkuşağın mavisinden, morundan
Dağların tükenmeyen yeşilinden
Lavanta kokan çiçeklerden
İçinde yüreğim bulunan
İsmi özgürlük kuşağı olan
Bir şiir yazdım tüm ezilenlere
Sahipsiz kalacak mezarımın başucuna asın öyle kalsın

14.05.2015
İstanbul