Eski bir alışkanlık kaldı senden
Hala aynadaki halime gülümsüyorum
Gülüş bırakıyorum ki, hıçkırık gelmesin diye
Güne dönüşler sancılı olsada
Gülümsemeyi unutmamalı insan deyişin
Çınlıyor kulağımda…
Kaldırımları eşelemeye çalışmıyorum artık
Ne de geç gelen otobüslere kızıyorum
Yağmurdan kaçmıyorum eskisi gibi
Yüzümü damlalara bırakıp, seni düşlüyorum
Düşümde gelir de öpersin diye!
Ayrılığın kaçıncı saatindeyim bilmiyorum
Her dakika ağır bir yük gibi sırtımda
Bazen aşina melodiler geliyor kulağıma
Olduğum yerde betonlaşıyorum
Hani yanımda olsan kollarında tuttuğum gibi
Dans edesim geliyor, ama donup kalıyorum…
Sevmeye alıştığın gibi, ayrılığa da alışacaksın demiştin
İkisi birbiriyle kardeşti sana göre
Sevmek ve ayrılmak nasıl kardeş olabilir ki
Yokluğun sokağımın adı olmuşken
Hangi bahar müjdeler sevginin gelişini…
“Özgürlüğüm gitmek değil, seni sevmekti” demiştin
Kırıklar başladığında, gitmeliymiş insan
Daha çok acı bırakmamak için sevdiğine
Ve en güzel veda bir sarılıştı
O bıraktığın sarılış kollarımı esir aldı…
Gel de bu esirlikten kurtar beni…!
15/09/2008-02:37
İlknur KöknarKayıt Tarihi : 25.1.2010 02:54:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!