Özgürce.. Şiiri - Namık Atasoy

Yine aynı nağmeler,yine aynı nakarat.
Dinliyorum; duymadan,sessizce ve maziden arta kalan o ince sızı çınlatıyor kulaklarımı,işte başladı yine yeniden aynı işkence,ben sana esirim özgürce.
Yine aynı resim,yine aynı manzara.
Bakıyorum görmeden; kör karanlık senden arta kalan ne varsa,suretin zihnimde işkence,ben sana esirim özgürce.
Yine aynı ses,yine aynı haykırış.
Bağırıyorum usul usul boğazlanarak,hiç umudum olmasada gel demek,seni sensizliğin orta yerinde sevebilmek,kimsesizken yanımda olmanı isteyince,ben sana esirim özgürce.
Yine aynı bahar,yine aynı çiçek.
Kokluyorum buram buram,sinemde güller açıyor,dikenler paramparça,yüreğim kanıyor delice,ben sana esirim özgürce.
Yine aynı zincir,yine aynı pranga.
Azat vakti geldi,bırak gidiyorum artık,işte şimdi başlıyor hakikate tutsaklık.
İki metre bez parçası yalan dünyada kazancım,helal et hakkını alamadığım muradım..