10 şubat 1979'da Kayseri'nin Pınarbaşı ilçesinde doğdum ilk okul ortaokul ve liseyi aynı ilçede bitirdim. 2003 yılında Cumhuriyet Ünivesitesi Halıcılık ve Desinatörlüğü bölümünü bitirip aynı yıl Cumhuriyet Üniversitesi Eğitim Fakültesi Resim - İş Öğretmenliği bölümüne girdim ve halen devam etmekteyim.
Eserleri
1 Adı Yok 19.3.2002
2 Al Yokluğun Senin Olsun 30.4.2002
3 Alman Usulü 25.6.2004
4 Aşktan Bile Aşk 25.6.2004
5 Beceriksiz 6.12.2004
6 Bekleyişlerim 19.3.2002
7 Ben Susuyorum 29.1.2004
8 Beyaz Karanlık 5.9.2002
9 Birikmeyen 6.3.2004
10 Çocukluk İşte 1.3.2001
11 Giderayak 13.8.2004
12 Gidişine Sevdalı Hayaller 18.2.2001
13 İhanet, Mutluluk ve Hayata Dair 11.2.2002
14 İntihar 29.4.2002
15 Kahretsin Neden Yoksun Ki? 7.2.2002
16 Kavuşunca 1.8.2004
17 Kayıp Sevdalar 19.3.2002
18 Ne Yazık 8.2.2002
19 Neden Yoksun? 22.4.2002
20 Olmaz mı?
21 Öyle Bir Gitmelisin Ki (2) 20.4.2002
22 Öyle Bir Gitmelisin ki..... 10.6.2001
23 Protez 29.1.2004
24 Sanki 22.4.2002
25 Senaryosuz Aşk 29.1.2004
26 Senden Sonra... 17.1.2004
27 Sensiz 29.1.2004
28 Sensizlik 9.2.2002
29 Sevmeyeyim Diye 20.4.2002
30 Son Durak 19.7.2004
31 Tanıdık Yabancılar 10.1.2003
32 Varsın 22.4.2002
33 Yaşlılık 16.3.2001
34 Yazsam 20.4.2002
35 Zamanla 20.4.2002
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!