Özgür Kapar Şiirleri - Şair Özgür Kapar

Kalbimde bir yer var, orası acıyor…
Ne zaman çocukluğumu düşünsem
Ya da ağlayan bir kemanın sesiyle,
Veyahut gülüşüyle ılık bir bahar güneşinin
Tam orası acıyor…

Derin,
ömrüm kadar derin bir kuyunun başında toplandılar önce.
Göbek bağımı kestiler,
Yumuk yumuk etlerimin üzerindeki annemin kanını sildiler.

Adıma, dinime, milliyetime karar verdiler evvela.

Ne zaman seni düşünsem
Dağın başına bulut yürür.
Yamaçtaki ağaç susar, köküme boşalır sesin.
Dallarım ağrır, yapraklarım acır;
Ezeli bir sızıya dokunursun içimde.

Cüzdanımda taşıdığım plastik bir kimlik değilim ben.
Ne o plastikteki fotoğraf
Ne birkaç rakam
Ne de birkaç harfim.

Bir tuhafım son zamanlarda

mutluyum diyemem

ama mutsuzum da diyemem,

Hayata dair yeni birşeyler yazmak isterdim

Aşk gibi mesela,

aydınlık yarınlar,

Okuyan olmadığını bilsem de yazardım eskiden.
Artık pek yazmıyorum da…
Farklı kelimelerle aynı şeyleri yazıp durduğumu farkettim, peynire ulaşmak isterken labirentin içinde kaybolmuş bir fare gibi.
O yüzden yazmıyorum artık, yazsam da siliyorum.

Göğüs kafesimin içinde
kanat çırpan minik kuş neredesin?
Heyecanım
Şaşırma duygum
Ayakları hep yere basmış
mütevazi hayallerim

Nefes nefese kalsam da artık
merdivenlerden çıkarken,
Hala merdivenleri koşarak tırmanan
bir çocuk yaşar içimde.

Acele ederim okulda teneffüse çıkarken

Gitsem şimdi çocukluğumun geçtiği o mahalleye
çocukken suladığım bir ağacın dibine otursam
selam versem önce
“beni hatırladın mı?” desem
sonra yapraklarını okşasam o ağacın tek tek
en üst dalındaki yaprakları bile