Özgür Aşk… Şiiri - Nihat Sönmez

Düşlerimi aldattım ve
Geldim.

Kanadım.
Bilmeliydin,
Satırı satırına özlem kokan mektuplarımdan
Satırı satırına gözyaşlarımla kardeş, ah değmezmiş sana
Kanadından vurulmuş bir martının serencamına eş
Düşlerimi aldattım ve
Geldim
Hazan oldum, baharında
Parmaklıklar ardında, bir gençlik sızısı aşkımızın
Buğulu gözlerinde ve yaslı kirpiklerinde
Hükümler giydim, esaretine düştüm.

Yamacında memleketimin dağlarının, gelincikler toplayan çocukları,
Hayalimi perdelerken tenhalarında,
Kalp çarpıntılarımın bir yanında sen, bir yanında bir evren
Bilmiyorum, kime düşmüşüm,
Kimedir bu hayıfım.
Gonca gülüm titrek ellerimden düşerken.
Bana kaldı hasretlik, bana kaldı.
Hicran, akşam ve sigaramın dumanı…

İstanbul’ da haramiler caddesinde;
Tutkulu sazların bam telinde
Nerden estiyse ve nasıl düştüyse yolum
Galata’ da balıkçılar lokantasında fasıllara düşmüşken
Bir ayarsız sesim, bir münzevi yalnızlığım
Ve söyledim de söyledim,
Ha, dedim de dedim:
A benim gül teninde İstanbul kokan sevdiğim.

Düşlerimi aldattım, biliyorum.
Şimdi bir kez daha aldatıyorum ve
Gidiyorum.

Gözümün ufku seçemediği bir uzaklıkta
Karşı rıhtımda uyanmadan güneş
Sabahçı kahvelerini ısmarlamamışken henüz iskele babaları
Kıyısına yanaşmamışken ilk vapuru Üsküdar’ın
Beleş çorba dağıtmaya başlamamışken belediye görevlileri
Gidiyorum.

Son bir kez alnından öpemeden
Yıkamadan Surlarını Bizans’ın
Ve
Ben babamın gözünde henüz adam olamamışken
Gidiyorum.

Kim bilir.
Özgürlüğe koşuyorum.
Özgürlüğüne layık olamadığın aşkımızın…