Özgür Şiiri - Tuğçe Karasüyek

Küçük zaman hesapları yapmasaydın sevgilim
Böyle uzun, dar zamanları yanlız çekmezdim
Düşümü yarım bıraktın
oysa hiç uyanmak istememiştim.
Gittin ve ben varoluş öyküleri okudum
Sonu geldiğinde somutun başlayacağını sonsuzluğun..
Savaşlar başlattım tinde,
boğazıma bastırdıkça her sabah öfke
tenimden sıyrılmak istedim O'nsuz vardığımda geceden gündüze

Ben seni çok sevdim sevgilim
özgürlük düşkünlüğüme,
tüm bencil hayaletlere,
görmediklerine ve yaptığım seçime rağmen sevdim
'dön' diyemeyecek kadar çok sevdim
yol yakın ama karanlıktasın dönemeyeceksin
ellerin bana uzak, bozkır hep soğuk biraz
ve ben üşüdükçe sertleştim.

Eller söylerler ruhumuzu tanımadan
bu bir zaman sekmesi ya da onlar için ölü zaman
ölüme açılmadıkça gözleri,
huzur bulamasın yalancı ruhları!
hiç biri anlamadı benim seni herkesten ayırdığımı

'seni sevmiyorum' dersem
bu inanmam gereken ucuz bir yalan
bu acı, bu eziyet kaos, fazla gerçek
fakat elbet geçecek
her seferinde vurmazsa aldatmacamı
kırbaçlarcasına tenime..

biliyorum.. çünkü

sonsuzdur yol! yürüdüğümüzse yola tutulan bir karış
sevgilim sil çemberini ve özgür ol!
gördüğün aptal bir yarış
gözlerimi benden alsaydın
her sızına gülümserdin
bir meleğin dokunuşuyla güçlenirdin
dert olmazdı yalnızlık
kandırmazdı yalancı kalabalık
ama sen ardına bakmadan gittin
çok sözüm vardı daha benim,
anlatılacak hikayelerim
filmler seyredicektik,
neslimizi izleyecektik,
değerli kılacaktık birbirimizi..

Artık senden tek isteğim aşkım
benim gözlerimle görmen kendini
ve özgür bırak ruhunu boşlukta esir kalmasın ne olur
inandığın; bir hiç olduğuysa ruhunun varlığının
bu büyük bir yalan
ben tenini sevmedim
öyle olsa ispatı
seni böyle sevemezdim.