Özgecan'a Ağıt Şiiri - Kemal Çakır

Sen hepimizin gonca gülüydün ÖZGECAN
Açmak için yoktu henüz hiçbir acelen
Çünkü ilimdi irfandı seni tek saran heyecan
Ne bilecektin bindin dolmuş diye o gelen.

Biner binmez Azrail'le, caniyle baş başa kaldın
Aklına gelmedi hiç mi hiç sana neler yapacağı
Fark edip direndin ama gücü yerindeydi sapığın
Peş peşe vurdu acımasızca o ayı sana bıçağı.

Bir Allah'ın kulu duymadı o acılı korkulu sesini
Elinden geldiğince direnip yırttın adinin yüzünü
Tırnağında kalan pis derileri olmasın diye kanıt
Daha ölmeden kesti, kopardı bileklerinden elini.

Yardıma gelin dedi iblis babasına arkadaşına
Geldiler ve yaptığını yeterli bulmadılar
Döküp benzini üstüne başına
Acımasızca, canice, gaddarca seni yaktılar.

Sadece sen değildin hunharca yakılan orada
Seninle birlikte yandı tüm güller, goncalar
Melekler Cennette köşkünü hazırladılar bu sırada
Caniler tamam bu iş burada bitti sandılar

Şimdi adın ölümsüzleşiyor caddelerde parklarda
ÖZGECAN’LAR hatırlanıp korunsun diyerek
Ancak diner toplumun öfkesi, o cani de yakıldığında
Yalnız değilsin o âlemde seninleyiz olduk tek yürek.

Görüyor musun oradan sana olan sevgimizi
Çığ gibi büyüdü canilere sapıklara nefret duygumuz
Şimdi daha bir bilinçle artırdık sizlere olan ilgimizi
Olmasın diye bundan böyle sapıklardan asla korkunuz.

17.02.2015 KEMAL ÇAKIR