Özge Gilit Şiirleri - Şair Özge Gilit

rüzgar savurmuş ruhumuzu
sen gökte
ben yerde
ufukta buluşuyoruz gizlice
birbirimizden habersiz onca sene
kıvrılmışız duvar köşelerinde

Duymuyor musun kalbimin sesini
Neden sadece ben özlüyorum
Ellerin başkasına dokunabilecek mi
Gelirsin diye umarken ben
Seni düşünmekten başka bir şey yapamıyorum

Pencere camımda buğulanmış aşk
Gözlerim gözlerine dokunmadan
Ellerin saçlarımı okşamadan
Bir nikotin gibi içime çekiyorum seni

Kırmızı bir okyanusta

Sen deryasında açmışım yelkeni
Uçsuz bucaksız bir teni
Pusulam yine göstermiş seni
Yıllardır bu karanlıkta suçsuz seferi

Rüzgar yelkenime fısıldıyor seni

Nefesinde sarhoş olmaktı belki tek isteğim
En ufak cümlene ikna olabilir halim
Sessizliğin de bir o kadar eşsiz
Okyanusun altındaki ganimetim

Fırçamı gökyüzüne sıçrattım

Bir yudum sevgi için kazıyorum ellerimle toprağı
Sonra toprak parmaklarımdan ruhuma sarılıyor
Bir yalın aşk akıyor pınarlarımdan parmak uçlarıma
Kazıdıkça kazıyorum derin, kuru mezarı

Bedenim bana mısın demez, çırpınır yokluğunda

Geceleri yıldızlara dokunurduk seninle
Rüzgar tenine değdiği için güzeldi
Kokun vardı yastığa sinen
Kokun vardı beni benden eden
Sen vardın denizle gök arasına bürünen

Vicdanı bile şaşırtır gerçeğin
Acı aşığa, nedir benle derdin?
İnandımsa n' olur öldürme beni
Genzimi yakar amansız gözlerin

Sensizlik kabusunda kalmış esir

Bir tren bana getirseydi seni
Kokun kalırdı belki bir vagonda
Yıldızlara anlattım ben hep seni
Sen vardın denizle gök arasında

Başka gözlerde yaşayacaksın

Bir salda savrulmuşum kıyıya
Fırtınalarla dostken
Gökyüzüm alt üst olmuş
Yıllarca kürek çekmişim bi' haber

Parmak uçlarım sızlar olmuş