Yıl dokuz yüz doksan dört
İki bine altı var
Mevsim kış, geceler uzun
Ömrümün tükenişine benzer
Şekli, pençerede eriyen buzun
İnsan maziyi düşünür de bazan
Eriyen buzun izleri gibi sessiz
Yarım asırlık ömrü esir almış
Yıllar,nasıl geçmiş bilmem sensiz
Yıl dokuzyüz doksan dört
Kasımın yirmi beşi
Bir uğursuz gece ki sabah olmuyor
Öyle yaralanmış ki kalbim
Hiç kimse merhem olmuyor
Her şey özelleşiyor artık, bak
Kış almış sonbaharın yerini
Arıyorum geri kalan ömrümü
Özelleştirecek birini...
Kayıt Tarihi : 22.7.2004 18:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!