Öze ulaşmak Şiiri - Mehmet Bekir Nal

Uzaktasın hepten
Sisli dünyamın ötesinde
Issızlığın merkezindeyim artık sayende
Gülen yüzler çizdim yokluğunda
duvara, masaya, kanepeye
Onlarla konuştum durmadan
Hayal dünyamda ayak seslerini işitiyordum sanki
Derinden gelen alçak sesler
Attığın her adım böğrümü sızlatıyordu
Üstümden geçiyordu engin ruhun
Silindir sandım bir an
Kabullenemedim yoğun duyguları
Ya o gözler?
Unutmak mümkün müdür o parlak ışığı
Her açılıp kapandığında
Yakalıyordun yaşamımdan bir parçayı
Atıyordun içine
Un ufak oluyordum seninle
Dağıldım dört bir köşene
Eridim varlığında
Taş kesildim yokluğunda
Bunaldı ruhum
Varlığın da hiçliğin de birdi içimde adeta
Saksıda bir kaktüs gibiyim artık
Suya değil sana hasrettim sadece
Çorak diyarların yalnız, gariban bir adamıydım
Darmadağın olmuştu gezegenim
Yeşille mavi yoktu artık
Fırsat kolluyordum tutmak için zamanı
Ölüm alıp götürmeden yüreğimi
Yeniden dokunmak istiyordum
Özüne ulaşmak defalarca
Sonra tekrar çıkmak gün ışığına