Öze Dönüş Şiiri - Ahmet Kara

Her gün yeniden ölüyorum, Yeditepeden bakınca
Gözlerini görüyorum gözlerimde,kan çanağına dönmüş
Yüzünden düşen bin parça...
Yüzyılların yorgunluğu değil;
İhanetin kalleşliğini seziyorum tüm bedeninde
Bu hale mi düşecektin? Düşecektik...
Akranların,neredeyse zil takıp oynayacaklar
İçimden bir ses:
'İstanbul'u kılıçlarınızla fethettiniz;
O kılıçlar tüm değerlerinizi kesmeden kınlarına dönmeyecekler! ...
Dönmeyecekler! ...'

Daha ne kadar sürecek bilmem çaresizliğin
Oysa bir zamanlar her şey senden sorulurdu;
Sende saklıydı tüm hazineler
Yakamoz örtülerinde huzur bulurdu kimsesizler
Haliç'in daha masmavi,güneşin daha sıcak bakardı
Sakinlerin tanımadıklarına selam verir diye yadırganmazdı
Birbirileriyle çatışarak değil; kardeşçe yaşardı
Kilise kiliseliğini,cami camiliğini,kadı kadılığını yapardı

Ne şiddet, ne de terör sözcüklerine rastlanırdı haber bültenlerinde
Ne bu kadar şehit anasının yüreği dağlanırdı
Ne de ablasını yargılardı kardeşler töre mahkemesinde
Literatüründe kapkaç ve aldatılmak sözcükleri bulunmazdı

93 Harbi'ne katılmış Rıza Dede'nin söyledikleri kulaklarımda çınlıyor:
'Evlat, bu gün yerin üstü altından hayırlıdır...'
Haksız mıydı Rıza Dede?
Artık zamanı gelmedi mi O'na bir söz vermenin? ...
Hep birlikte O'na,En Sevgili'ye,Fatih'e,Fatihanlara söz verelim
Hadi! ...Kalk artık! ... Elini ver...
Silkin tüm ağırlıklarından
Savur etrafa küllerini; kor ateşlerin görsün gün yüzünü
Dağlasın nasır bağlamış,yüzyıllanmış acılarımızı
Işık saçsın yetimlere,kimsesizlere meşale olsun
Tebessüm etsin Nebi, alemler ötesinden

Yeniden şahlansın akıncılarımız
İyilik seferine çıkalım
Hoşgörü ağacından yaptığımız uçurtmalar konsun tüm gönüllere
Rotamıza dönelim,uğramadan başka limanlara umut gemimiz

Seni seviyorum İstanbul!
Biliyorum,sen de bizleri seviyorsun,
Ana gibi hiçbirimizi ayırmadan.
O halde özüne dön! Kendine gel!
Biliyorum,başaracaksın...Başaracağız.