Sevgilisinden ayrılan doğanın
Elemidir sonbahar.
Yavaş yavaş solan sevgiler
Gün gelir ki
Bir esinti ile kopar gider.
Nafile çırpınmak,
Hiç bir yeri sevmiyorum artık
Sensiz gidilen,
Ayaklarım beni hep
İlk gittiğimiz yere çekiyor.
Sensizde gitsem oraya
Hatıralarım bana yetiyor.
Kalbimde bir bahçe var
Lakin her yeri tarumar.
Terkederken o'nu umutlar ve sevgiler
Birer birer solmuş tüm çiçekler.
Ne yağan yağmur
Ben buyum işte
Karanlığın unutulmuş bir noktasına yerleşen aydınlık
Aydınlığın doruk noktaya ulaşmasıyla doruklaşan bir karanlık,
Ben buyum işte.
Kapağı dağlar olan bir kutudan
Umutla sızmaya çabalayan bir ışık,
Ben, sende beni aradım,
Gülüşünde ben olmalıydım,
Dünyayı benden görmeni istedim.
Konuşurken seni değil
Sende beni duymak istedim.
Hareketlerinde bile beni aradı gözlerim.
Bir kuş cıvıltısı,
Karışıyor sabahın ilk sızıntısına
Ve sonra, öbür sesler öbür ışıklara.
Derken bir kumru konuyor pencereme,
Sesinde yılların yorgunluğu
Kanatlarında sevginin yoksulluğu.
Hissediyorum....
Bir gün sıkılacaksın
Olacaktan,
Ve olmuşa gideceksin
Sıkılıp, yorulmaktan.
Ve hissedeceksin,
Güneş yaklaştı öğlen vaktine artık,
Farkına varmadan geçti koca bir sabah.
Umutlar, saf dostluklar, ufak mutluluklar,
Hepsi sabahta kaldı artık.
Güneş yüzümü daha fazla yakıyor şimdi,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!