Özdedir Hasretlik Şiiri - Tuba Gürdere

Hangi dağ olsan kayboluyorsun ufkunda.
Oysa derin bir duruşsun durulmayan yamacında.
Kapanıyorsun bilmediğin çıkmazlarda.
Ancak bildiğin bir yöne kalpten açılmak için.
Huzura durduğun yerde huzurlu olabilmek gönülden.
En gercek duyuşta, dağılınca ve dağlanınca kalpten.
Şimdi bir yankıyız duyulan!

O ne durgunluk! O ne duruş!
O ne durduraksızlık ve bir durağanlık içinde!
Ne yöne baksan aynı sen.
Bir ululuk zirvesi ve bir derin dipsizlik.
Yansıyorsa bakışına yücelik;
Bir ışık hüzmesinin içinde en yakıcı kor,
Ve bir kuytu dibinde serinlik iniltisindesin.
....

Hangi nehir olsan bir duruşun yok hiç!
Durmadan öze akan duruluşun ve duruluğun var.
Bazen bir coşku içinden durgunluğun.
İçten içe süzülürken yol alabilmeye
Kalbinden süzdüklerin yaşama süzülüşün var.
Başka bir aleme akmak isterken ruhun ıslanan kuraklığın.
Ve yaşama vardırılan daima umudun ummanların var.

O ne ses veriş! Seste serin bir duyuş sessizlik!
Duruşu sükunet bir tecellide durdurulmaz hiç!
Çağlayandan da ötedir hep mabedin ürpertisi.
Ağlayanla ağlayabiliyorsan eğer.
Akıyorsa bakışına gözyaşı gibi nehir,
meçhuldesin belki bir duyuş derinliğinde
ve kalp semasının köprüsündesin.

....

Hangi ay olsan geceye güneşsiz bir Şems!
Ay'a ne hacet bölünen zamanlara eş!
Bütünler eksildikçe an, doğduğun a'na ay'rı bir zaman.
Doğar bakışın aşk ile.
Kalbinden yansıyan ışığındır geceye.
Ay geceyi aydınlatır bir bakışta tüm zamanı aşk.
Açılır sonsuzluk bakışına kendi zamanından öte.
İnce bir hilal bürür kalbini karanlıktan hilkatine yansımak için.

O ne yanmak! O ne yandıkça yansımak!
Yanışta aşkla bir yansıma yankı zamana.
Bakışta bir sükut zamanda aşka bir yanmak.
Hem aşksa bakışın Şems bakışına ay'da güneş.
Bir an gecede karanlık, karanlıkta bir nur zaman.
Ancak değildir karanlıkta özde aşkla yanan.
Bakışındır içten ve tüm zamanı aralayan aşktır hicretin.

....

Hangi insan olsan solursun kendini ve soluklanırsın biraz.
Bir nefese muhtaç varlığın soluklar kendini yaşamın izinde.
Yaşam katar bir alem, başka bir alemi-ala'da dirilir insan.
Ve bilir ölümü alemde yaşarken nefsine nefessiz bürünür.
Solurken havayı nefessiz nefsine bir nefer katar.

O ne rüzgar! O ne esinti!
Estikçe bir es, seste bin nefes!
Nefeste yüzüne önce kalpten süzülür.
Bir yaşamdan öte bin soluk katar her iç geçişlerinde.
Değer kalbine tüm yaşam özdeşir hissettikçe.
Özdedir hasretlik su, hava, toprak ateş ve aşk için.

....