Ozanbarış Şiiri - Gökmen Çebitürk

Daha dün doğmadın mı sen?
Dün almadık mı kucağımıza seni?
Şubatın ilkiydi, tomurcuk açmıştın,
Bahara müjdeler olsun diye...

Şimdi avuçlarımızda büyüyorsun tazecik kokunla.
Sokağa ilk çıkışındı dün,
Ve bugün ilk aşını da oldun...
Birazcık ağladın ama olsun;
Annen baban yanındaydı ya, geçti işte!

Annen oğul,
Benden iyi bilir elbet!
Senin için yer senin için içer,
Süt olsun diye sana öğününe öğün katar;
Doymaz hiçbir zaman
Seni doyururken doyduğu kadar...

Birazdan altını alacak,
Yapmışsan sevinecektir şikâyet bile etmeden.
Çıplak tenine dokunacak,
İletişim kuracaktır seninle.
Sonra yürütmek için minicik ellerinden tutup;
Ve sen adımlarını bükerek atacaksın ki birbiri üzerine,
O bundan hep gurur duyacaktır.

Çin çin çin! …
Ding ding ding! …
Oyun saatindir şimdi,
Toplar, ziller, çıngıraklar,
Kaşık tencere ne varsa evde bayram...
Oynaşırken gülümseyeceksin bir tanıdık eda ile
Lakin acıkacak yine saldıracaksın can havliyle...
Aslan gibi beslenecek, tavşan gibi yorulacaksın.
Ve yine istemeden...
Hay aksi farkına bile varmadan,
Uyuyakalmış olacaksın bir minderin üzerinde...

Birkaç dakika geçmez uyanacaksın.
Gazın vardır,
Sırtın sıvazlanacak,
Sen mayışacaksın...
Olmadı pışpışlanmak isteyeceksin,
Yetmedi kucakta dolaştırılmak...
Evin içini kolaçan edecek,
Ulaşılmaza ulaşmak isteyeceksin.
Tıpkı baban gibi,
Annene inat...

.........
Biz seni gözümüzden sakınırız oğul!
Çizmişse tırnağın yüzünü,
Kendimizden biliriz.
Budur asıl şans, asıl cevher...