Ozan Vurguni Şiirleri - Şair Ozan Vurguni

Sermayye'ye dost'dur hep bana hırlar
Benden öteye hiç veri mi? yoktur
Hep insanlık sende kalsın diyorlar.
Gidecek başka bir yeri mi? yoktur..

İzkentden seyrine daldı gözlerim
Dilime hasretler elersin İzmir...
Ege kent, den gidem çiğliye derim
Bu gönlüme aşk'ı belersin İzmir...

.

Işığını yitirmiş
Karanlık caddelerin
Sessiz kaldırımlarından
Geçtiğim sokaklar!

Baharı andıran tel duvağıyla
Çiçeğe bezenir kadınlarımız
Zemheri sonrası bahar gibidir
Dalında gül verir kadınlarımız.

Kainat içinde özden var olan
Evrendeki sonsuz o sevgi benim
Emekçi insanda hakka dar olan
Kötü kaderdeki o öykü benim..

Yüzlerindeki aydınlığı
Yarına taşımak için
Umuda yürüdü köy çocukları
Yüreğini avuçlarına alan düştü yollara.
Uyansın diye köylü çiftçiler

İnsanlığı içden dağlarken derdi
Yarına bir yoldu Köyenstitüsü.
Kuru çalılara hayat can verdi
Halkı saran koldu Köyenstitüsü.

Ay gibi doğar
Gülüşlerin geceme
Haydi aç yüreğime
Yüreğinin limanlarını

Gül yüzlü sevdiğim canan gel bize
Bastığın toprakta, yolun olayım..
Aşkın dergahında gelip diz dize
Ömür dokuduğun çulun olayım..

KURŞUN ÇİÇEK AÇARMI

Anahtar deliğinde unutulmuş
Tanıdık bir yüzdür çocukluk
Hep o kapının ardında saklıdır
Sevecen masum gülüşler.