Benim gibi dünyaya buğulu gözlerin ardından bakmaya alışkın olsalardı
Otobüsün camındaki buğuyu silmeye ihtiyaç duymazlardı, benim duymadığım gibi
O sisin arkasında kalan bir ben, tüm yalnızlığıyla
Görüşümün ötesinde yalnızlığını bulmaktan korkan insanlara karşı
Kederimi siper etmiş düşlerimi yüceltirken
Yine kabusumda davet edilmeden en kötü roldesin
Aşıkane sıralanırken dizeler, İbrahim’e gelen koç misali
Düşer diye bekler kollarım zalim sevgiliyi
Hayatın anlamını çekip çıkartamazsan bu alemden
Mezar taşında sırıtacak bir cümle “bir adem daha göçüp gitti haybeden”
Sarı kızın mutluluğu sütten kesmek buzağıyı
Gece ve ben sokaklarda yalnızlığımlayım
Gönlüm gibi virane bir baraka, bekliyorum
Gıcırdayan kapının sesi ve bir anda içerdeyim
Kayıp dakikalar var bu sürüncemede
Ve ben kırık bir kasanın üzerine çökerken
Birden dikkatimi çekiyor sağ tarafımda bir gölge
Bakmasını bilmeden gözlerime anlayamazsın ızdırabın ne olduğunu
Zalim denen yaratığa hor gözle bakıyorken
Merak ederim her bakışında aynada ne bulduğunu
Sessizlik şarkılarının mırıltıları yırtıyorken kulaklarımı
Acımı duymadan yaşayan ey sağır sevgili
İçimdeki aşkını nefrete dönüştüremeyenim
Yürümek,yürürken koşmak istemek
Koşmak,koşarken durmak istemek
Her anın yaşantısı tersine duyguları doğururken
Ne zaman zevk almayı öğreneceğiz derken
Bir bakmışız yalan dünyanın tek gerçeğine şahit olmuşuz
Toprağın sinesine koyarken cansız vücudumuzu
Gecelerin karanlığına dolan yıldız parıltıları
Aşkın kollarına akan sevda akıntıları
Bir nehir gibi nereden düşeceğimi bilmeden
Yine düşüyorum yüksekliğini bilmediğim şelalelerden
Boşluğun yıllarca hüküm sürdüğü yalnız yolculuklarda
Kanatlarını gökyüzüne kapatan kuş gibi hayata küskünüm
Zevk almadan geçen günlerin en güzel olmasından korksa da
Hala inatlaşır, köprü üzerindeki hayatla, keçi gönlüm
Umut, zamanın daha çok olduğunu düşünerek gülümsemek Sırat’a
Hüzün duvarlarının göklere yetişmek istercesine yükseltisi
Bu yüzden aynalara küstüm, bıktım görmekten çaresizliği
Neşe, hüzün savaşı yıkıyor direncimi
Her darbenin sarsılışında yerle bir olan sevincimi
Yeniden yaşatmak nasıl olur düşüncesi
Bana yaşamın bu ilk tuzağında sorduğu en can alıcı bilmecesi
Gözlerinin rüzgarına takılmış sürüklendiğim köşeleri bilmeden
Her defasında mutluluk yalvarışlarımı duymadığını düşünmeden
Yine seni delice istediğimi, kendimi inandırmadan
Her ayrılığın öncesinde, defalarca, kalbimi kırarak söylediğim
Gözlerimi kapatırken gönülden söylemediğim
Sende nasibini al, bu son elvedamdan
Onun için hiçbir anlamı yoktu
Bir ayakkabısının ayağında diğerinin merdivenin üstünde olmasının
Kime kötü gözükecekti, kim için düzenli olacaktı
Yetmiş yıldır değirmen misali dönen dünyada
Dost namına tek bir un zerresi öğütememişti
İçerisi çok karanlıktı, virane gönlü gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!