Öz Yergi Şiiri - Önder Karaçay

Kozmos güzeldi,
İnsan gibi bir hastalığı olmasaydı...

Sağ tarafımız almıyor yaralı taraflarımızı,
İnsan görünümlü çakal devrinde..

Koyamıyoruz nefsimizi bir kenara dinlenmeye,
Biraz kendimizi dinleyip bu esaretten kurtulma,
Nefes alma şansını kendimize veremiyoruz..

Birbirimize yardımdan el çektiğimiz,
Günden bu güne çekilmiyoruz..

Ne kadar azız,
Yürekli, fedakar ve beklentisiz

Kan bağı, can bağını,
Güçlendirmedi

Ağzından nefret bulutları,
Saçanlar kadar öfkeliyiz..

Ne için demeyecek kadar,
Sorumsuzca deliyiz.

İlmin servet putundan,
Üstün olduğunu
Görmeyecek kadar körüz..

Yaşayarak tecrübe kazanacağımıza,
Yaşlanmayı bekliyoruz..

Oysa zaman bekleyeni değil,
İsteyenleri oglunlaştırır,
Çoğu açılmadan iade gibi,
Hayattan ham gideriz.

Sürekli aynı cevapları tekrarlıyor,
Farklı soru sorana mesafeliyiz.

Çıkmaz yazan sokakta
Kin ve nefret besleyenlere kardeşiz.

Önder Karaçay