Öz Yaşam Öyküsü Şiiri - Erdal Ercin

Erik dalı uç verirken doğmuşum
Bahar yeli gelmiş geçmiş yanımdan
Bir vakitsiz yağmur gibi yağmışım
Musallada süt emmişim anamdan

Bazen yavan ekmeğimi yiyemem
Uçan kuşun bende hakkı var mıdır
Belki köyde on beş kadın sütannem
Sütkardeşim on dokuzdur
Yirmidir

Köy çocuğu kıt katığı hak eder
Kuzu güder
Su getirir
Ot yolar
Yalın ayak
Başıkabak
Derbeder
Öküz küper
Eşek teper
İt dalar

Mart çıktımı koyun kuzu yaylaya
Sırtta çanta
Okul yolu taşlıdır
Şu dağların dili ola
Söyleye
Yoksulluğun devi yedi başlıdır

On dördünde Eskişehir
El yanı
On beşinde kendin pişir kendin ye
Hayat yaprak gibi sallar insanı
Her şey uçar
Hüzün kalır elinde

Ev dediğin tek göz oda
Dam akar
Simit sattım
Çay dağıttım okudum
Bir yiğidi taş yıkamaz
Gam yıkar
Ak tezgâhta kara kilim dokudum

Büyüdükçe yavaş yavaş fark ettim
Benim sersem gönlüm aşka pervane
Aklı şiir deryasına gark ettim
Ortaya bu çıktı
deli divane