Öz Travma 3 Şiiri - Mustafa Mesut Durmuş

Evet, insan güzeli duymak istiyor,
Kulak kötü sese sağır duymuyor.
Hissetmek yaşamak ne güzel,
Kolay ahval değil sevecen kal,
Bedelini öde zorda durma sal,
Sanırsın, berhava olmak kolay.
Ben hislerimi,
Pek duymazdan geliyorum,
Kalbimi dinlemiyorum,
Gönlüme kulak vermiyorum,
Kendimi de ses kesmiyorum,
Aşkı da asla uymuyorum,
Seni de artık takmıyorum,
İşte burada kaybediyorum.
Köprünün üstü burası,
Sevda Köprüsü darağacı,
Çok hassas sorular var,
İşte burada tıkanıyorum,
Neden ve niçinlere karşı,
Dilim tutuldu,
Akıl nimeti, bunadım mı?
Buna cevabım yoktur!
Us’um Yetemedi,
Kayboldu Us derinliğim.
İçimden yosma bir ses,
Hükmetti tüm benliğime,
Kayboldun dehlizlerde nefis,
Hala arıyorsun bir güzel nefes.

İçtiğim günlerim bunun boz Şırası,
Yanıyor gönlümün iflah olmaz çırası,
Tarihimde Aşkımın en kara yazgısı,
Sırayla çevirdiğim ömür sayfası.

En doğrusu olduğunu söylüyorum,
Amma doğrusunu kaybediyorum.
Elimden başkası gelmiyor! Acıyorum.
Bedelini bedenimle ruhumla ödüyorum.

Travmanın,
Bende ki izlerini seyret,
Yüzümdeki izlerde hasret,
Görüyorum büyük nefret,
Hekimlerde mi aramalı hikmet,
Şifam mı olsun bu kara illet,
Kara sevda demişler bu olmalı zillet,
Budur işte en son felaket.

Mutlu olabilmek,
Tek kişilik lüksmüş,
Yâda yalnızlığı terk etmek,
Yaşam biçimi olmaması gerek,
Kızmalıyım, nefsime, neslime, kendime felek.
Ne garip ki, zaten şu suralar öyle tuhaf ki,
Eve tıkıldım gönül hapsi,
Eşim ve Çocuklarlayım.
Aynı evi paylaşmanın dışında,
Beraberlik hiç anlam ifade etmiyor.
Pek fazla duygu alışverişimizde yok,
Duygusallığım kediciğimle var sadece,
Aşkımı yavrucakla yaşıyorum demlice.