Öz Son Korku 8 Şiiri - Mustafa Mesut Durmuş

Her canlının,
Her İnsanın,
Yalnız kendi bildiği,
Bir karanlığı var.
Bazen mezara gider,
Bazen sırata taşır.
Kambur olduğumda olur.
Korku ümit arasında
Kavladığım içinden çıkamadığım
Kendimin bilmediği de,
Apayrı bir korku, büyütürüm,
Sonra iman ve Kuran isterim,
Tövbe ettiren karanlıklarım.
Allaha, Resulallaha,
Ehlibeyte, Kurana,
Korkusuzca sarılmak varken,
Titremez kalbimiz imanla,
Şaşarız, kalırız nurlu yolda,
Korku salar iblisle yoldaşı,
Karanlığımız olur bize,
Sapıtır gideriz düz yolda,
Yuvarlanıp imdat bekleriz,
Gözyaşlarımız harmanımız ıslatır,
Bir bardak suya necaset bulaştırdık,
Bildiğimiz de bilmezden geldiğimiz,
Yitirilip ulaşamadığımız sevgimizden.
Eksiklerimiz,
Hatalarımız,
Ayıplarımız,
Günahlarımız,
İsyanlarımız,
Kaygılarımız,
Ve Allahtan kaçışımız var bugün,
İflahsız sonumuzla hesabımız.

23.01.2012 İkitelli/İstanbul