Öz Pınarı Şiiri - Ünal Serhat Yorgancı

Umut ektim kıraç yere, yağmur benden küstü
Gönlüm yoldaş arar idi, yolum bana pustu
Sevda dedim, el uzattım, yıldız kaçtı gökten
Kader diye bildiğim şey, alnıma kara düştü

Gnlüm yorgun bir at, yokuşlarda solur
Türküyle dirilir de, bir susuşla ölür
Dost dediğim rüzgâr oldu, esip geçip gitti
Kalan bana gece oldu, içimde sabah ölür

Gurbet denen ince sızı, kemiklere işler
Ana ocağı kokusu, rüyamda bile titrer
Bir mendile düğüm düğüm, sakladım göz yaşımı
Her düğümde bir yıl var, çözülse kalbim sızlar

Bülbül derim, ötme bana, sözün yaraya değer
Benim derdim ağır yüktür, sözle daha mı çoğalır
Gül dalında bekler beni, dikenini saklar
Sevda gülse bile bazen, dikenle hatırlanır

Kara toprak dostum oldu, sır sakladı
Ayağım değdi, yaralarımı kapladı
Ben benliğimi eritti özüne bağladı
İnsan olana selam veririm