Öz-gül-lük Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

Bu doğuşum benim yaşama sevincine
Öylesine çok ve biteviye...
Bu gözlerim, bu ellerim, bu yüreğim
Ve bu fikrim, ne bir halel gele, ne bir zarar vere
Ki adı aşk, adı sevgi, ezeli, kimseye has değil ve ebedi
Sadece ve sadece insan olabilmek üzere...
Bu denli basit, bir o kadar zor
Bir tüy kadar hafif, kimi sığmaz kelimelere...
Bitmez insan, bitmez inan
Özlemek, düşlemek, sevmekle...

Alay eder aklı sıra
Şu fukara şehrin ışıkları benimle
Bilmezler, bilemezler
Ne kadar mutluyum hayalinle
Yürürüm, yuvarlanırım
Aklımın yasaksız çimenlerinde
Kendime geçer sözüm bilmezler...

Ağlar, güler, uyur tutuksuz
Bir çocuk her daim içimde...
Ve uyanır zamanı geldikçe
Aldırmadan uyu demelere
Sadece kendi özümsedikleri
Ve tüm yanlışlarına karşın yaşamın
En somut fakat masum sevinçleriyle....
Bu seni sevişim benim işte
Öylesine çok ve biteviye
Doğuşu kadar insanın
Doğal ve ölümüne...