Öz Evim. Şiiri - Abdulhamit Erkaner

Yaşamın İçinde
Hiç içten gülemedim,
Yetimi gördüm, gözleri yaşlı
Başını koynuma yaslayıp,
Saçlarından okşayıpta sevemedim.

Yolda kaybolmuşlar vardı
Yüzlerinden mazlum okunuyordu
Belki bir dilim ekmek istiyordu
Nedense görmemezlikten geldim
Utancımdan başımı kaldırıpta bakamadım.

Hayat bana
Sille tokat çarptı
Kendine gel dercesine
Dost sandım. Yüzüme gülenlere
Kuyuya attılar beni, yusufçasına

Sahip çıkamadım
Anneme kardeşlerime
Söz söyleyemedim
Babama yapma etme diye
Annem ile babam şimdi aynı eşikte.

Öğrendim mirasım paylaşılmış
Atı alan çoktan dağları aşmış
Dümen kırılmış, gemiler batmış
Ölüm fırtınası üzerlerine esmiş
Kala kala Nebahat kalmış, o da sessizmiş.

Yetemedim eşime
Hala Gidemedim öz evime
Evlatlarıma çare olamadım
Davamı çoktan terk ettim
Selam olsun ölüm Meleğime.