Öz Eleştiri Şiiri - Ercan Keskin

Yaratıcı aşk sensin beni yüreklendiren;
Çünkü gerçeksin doğal olarak saf ve temiz,
Mesafelere inat ırağı yakın eden
Kalpten kalbe yol var ki ne desem kifayetsiz.

Aşksızlıktır yaratıcılığı engelleyen;
Ayrılıksa ; zelzele gibi enkaz altında,
İnlerken ,umarsız kurtarılmayı bekleyen
Yaşayan bir ölü gibidir haddizatında.

Yaratıcı akıl ise gücünü aşktan alır;
Aşkı sevda ile üretir peteğinde balı,
Eserini her sanattan sabırla bırakır
Nelere kadirsin aşk ! Seni hep yaşamalı.

Ben aşksız yaşayamam o varsa ben de varım;
O yoksa dayanamam eksiğimdir her zaman,
Ne sonbaharım olur ne de İlkbaharım
Kim ne derse desin asla vazgeçemem ondan.

Eller kıymet bilmezmiş, çocukluk hastalığı;
Diye küçümsermiş, hiç umrumda değil !
Bizleri biz yapan o asil farkındalığı,
Sevginin aşkın hali , insana özgü meyil.

Gökyüzümüz aynı ufuklarımız farklı;
Olsa da aşkın seyri değişmez hiçbir zaman,
Her yerde aynıdır o hep güzelliğin hası,
Estetik harikası kalplerde gizli canan.

Yeniden genç olmak değil seninle yaşlanmak;
Ben seni çılgınca inandığım için sevdim,
Kendim olma fırsatını verdiğin için sevdim
Sahip olduğumuz değerleri sevmeni sevdim.

Sana şiir yazamazsam uyuyamıyorum hiç;
Yazarsam tedirginlik beni korkutuyor hep,
Olmasını istediğim gerçek : Ya hep ya hiç!
Sen orada ben burda bütün bunlara sebep.

Kıskanmıyorum sanma hayır kıskanıyorum;
Ama ya dünya çok küçük ya da biz çok iriyiz,
Sığamıyoruz ....hem kıskandığım kim ki ?
Ben sonsuzluk olsam bile kendime çok darım.*

Geceyi uyku yerine şiirle geçiririm;
Her gün şiir yazmak güçsüz kılıyor insanı,
Eskiden bir solukta yazardım şiirini
Fakat şu an şakaklarım eziliyor sanki.