Kendimi dağlardan yüce bilirdim
Başım merteklere değene kadar.
Mağrurdum gönlümü büyük görürdüm
Yerlerde sürünür görene kadar
Gururum kibirim bitirdi beni
Ummandan göle açmazdım yelkeni
Bulutlardan üstte sanırdım kendimi
Tökezleyip yere düşene kadar.
Dünyanın malı mülkü benim derdim
Onunla yetinmez haset ederdim
Bana göre yoktu sıkıntım derdim
Bir çıban yatağa serene kadar.
Bu kötü nefsi ıslah etmeliyim
Islah olmayanı terk etmeliyim
Herşeyden evvel tövbe etmeliyim
Ecel defterimi dürene kadar.
Kayıt Tarihi : 17.1.2015 14:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!