Öz benlik Şiiri - Hakan Özen

Pencereler açık,
Dışarıdan güneş vuruyor alabildiğince.
Kitaplığımın tozlu rafları,
Alışkanlıklarımı söylüyor hafifçe.
Kırmızı şarabım masamın üzerinde
Yalnızlığı gömüyorum içime.
Deniz dalgaları geliyor kulaklarıma
Sahilde loş bir ay ışığı altında
Yıldızları seyredişimizi hatırlıyorum
Bulutlu sonbahar akşamında.

Düşlerim geliyor aklıma.
Yapabildiklerimle övünüyor
Yapamadıklarımla küfrediyorum kendime.
Sıkıntı kaplıyor aniden benliğimi
Öfkeyle masadan kalkıyorum.
Sokak kapısına yöneliyorum
Gümüldür kucaklıyor beni güzelliğiyle.
Yemyeşil doğasında hayallerimi
Ardından yükselen denizinde,
Umutlarıma kavuşuyorum yeniden

Bir zıpkın gibi giriyorum içeri,
Masama oturuyorum.
Yazabildiklerim bununla kalmamalı
Anılarımı yaşamalıyım derinden.
Yeniden klavyenin tuşlarına vurmaya başlıyorum.
İnat edercesine coşkumu yaşıyorum.
Dans ediyor kelimeler beynimde.
Gençliğimin faturası mı acılarım,
Yoksa kırılganlığımın ödülümü yazdıklarım.

Birden ürkeklik duyuyorum,
Kaç kişi kaldık ki geride düşünüyorum.
Yıllar bizden çok şeyler götürdü derken,
Kendimizi mi avutuyoruz.
Yoksa biz mi değişmiştik
Düşüncelerimizi sandala mı bindirmiştik.
Sorgusuzca kendimize mi yabancıydık,
Elimizden uçup giden anılarımızla.
Baş başa bırakmıştık kendimizi
Oysa yaşanacak çok şey var hala damarımızda.