Oyy! karabahtım Şiiri - Halil Aydın

OY!! KARABAHTIM
Oyy! Kara bahtının
Mekiğine hüzün sarıp
Acıları, sefaleti, yokluğu, yoksulluğu
Dokuyan ülkem,
Sönmez acın, bitmez yasın
Bir gün depremler
Bir gün gelen şehitler
Bir gün kayan heyelanlar
evleri köyleri basan seller
Üst üste çöken katlar
Yıkılan evler, ölen binlerce canlar
Acı, acı çalan siren sesleri
Arkasından çığlıklar, dökülen gözyaşları
Kimse yok mu? Diye bağıran sorumlular
Sağ olarak çıkarılan canlara sevinç gözyaşları
Sağ çıkaranların sallanan elleri, alkışlar
Kucağında ikiz çocukları, üşüyor ölürler diye korkan anne
Battaniye ve kurulmayan çadırlar
Afat görevlilerin gece gündüz demeden
İnsan üstü çabaları
Yetim kalan çocuklar
Parçalanan aileler
Hayalleri vardı, yıkıldı bir, bir
Deprem altından çıkan canların
Kimisi evli, kimisi nişanlı
Yüzükleri parmaklarında takılı kaldı
Nişan töreninde karşılıklı oynamışlardı
Sandıklarında çeyizleri dürülü evlerinin altında kaldı
Ateş düştüğü yeri yakıyor
Sağ kalanlar basıyor yüreklerine ateşi
Bu kış kıyamet söndürmeye yetmez
Boşuna çırpınma gökyüzü
Hiçbir zaman ülkem gibi ağlayamasın
HALİL AYDIN (Sizden biri)