Oyunlar Oynardık... Şiiri - Önder Karadağ

Oyunlar oynardık tanrılardan habersiz
sen deniz olurdun bense dağ
bakışırdık
doyamazdım seyretmeye seni
ve gök yüzü bize küserdi
yağmurlar yağardı bulutsuz
gözlerinin ayrılık ikindilerinden
tutkunduk yeryüzünün ebem kuşağı renklerine
ben denizsiz edemezdim
yalnız bize gelirdi öbek öbek
söylen(e) memiş sevda sözleri ve
o gümüşsü sesinde
kelimelerle sevişirdik
türküler söylerdik karanlıklara
kimseler anlamazken yalnızca biz dinlerdik
sen karalar giymene rağmen
korkardın ölümlerden
ve
her aklına esişte
sevişirdin ergen fahişelerle
alnımın derin çizgilerine sinen ölüm
kırmızı maviydi bana göre
yüreğimizin en onulmaz yalnızlık
saatlerinde onu özlerdik
yurtsuzduk ve çıplaktı teni sevgi(sizliği) mizin
kanatsız gece kuşlarına benzerdik
her uçmak isteyişimizde düşerdik
kanardı eskimemiş yanı yaralarımızın
ve her sarhoş akşamda
yanı başımda bir başkasına aşık olurdun
kanım donardı...
ve yalnız gecelerimin en uzun en ihtiyar saatlerinde
kanser olurdu uykularım...
kabuslarımla sevişmezden önce
tecavüz ederek öldürürdüm yüreğimde seni
ve sen yine o arsız ve bakire gülüşünle bana gelirdin! ...