Oyuncakların dünyası Şiiri - Muammer Erdem

Nereden aklıma estiyse bilmiyorum. Temizlemek istedim evimi.
Kullanmadığım eşyalarımdan.
Tozlarından gözükmeyen bir koliyi açtım.
Açmamla öksürüklere boğuldum.
İçinde çocukluktan kalma oyuncaklarım vardı.
Hepsinin ayrı,ayrı gönül yeri ve anısı vardı.
Kutunun en dibinde gördüm onları.
Yine birlikte,
Yine elele duruyorlardı.
Her zamanki gibi.
Bunlar elyapımı iki bez bebektiler.
Birinin adı tatlı cadı,
Diğerinin ise huysuz.
Komşu kızıyla oynardık onlarla.
İsimleri de o takmıştı.Onlara.
Bayan olana kendisine benzettiğinden tatlı cadı,
Erkek olana bana benzettiğinden huysuz derdi.
Onları yanyana yatırır,
Sonra da el işaretiyle sus yaparak
Uyumuş olduklarını anlatmaya çalışırdı.
Saatlerce ses çıkarmadan anlaşırdık.
Uyandırmayalım diye onları.
Aslında biz de biliyorduk uyumadıklarını.
Böylesi daha işimize geliyordu.
Konuşmadan saatlerce göz göze bakışıyorduk.
Konuşsaydık bile böylesine anlaşamazdık.
Neler,neler anlatırdık o bakışlarımızla.
Çoğu konuşanların bile anlatamadığı.
Ne hayaller kurardık.
Çoğu hayalperestlerin bile kuramadığı.
Yıllar geçti taşındık o mahalleden.
Göremedim bir daha o komşu kızını.
O olmadan da elime almamıştım oyuncakları.
Aynen senin bıraktığın gibi duruyorlar.
Yine yatarak,
Yine elele.
Sustum,sustum saatlerce onlara bakarken.
Ellerimi dudaklarıma götürerek sus işaretini de yaptım.
Kutuyu aynen kapattım.
Rahatsız etmemek adına onları.
Onlar ayrılamazlardı.
Ayrılmayacaklardı,yaşayacaklardı hep.
Oyuncaklar dünyasında.